کد مطلب:149809 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:282
روزی مانند روز حسین نیست
مرحوم سید بن طاووس، اعلی الله مقامه، نقل كرده كه امام صادق، علیه السلام، فرمود: روزی حسین بن علی، علیه السلام، وارد بر امام حسن، علیه السلام، گردید، چون نظر امام حسن به صورت برادر افتاد، گریه كرد، امام حسن فرمود: چه چیز تو را به گریه درآورد؟ امام حسین در پاسخ فرمود: ابكی لما یصنع بك؛ گریه می كنم برای آن سوء رفتار و آزارهایی كه نسبت به تو انجام خواهد گرفت و آنچه كه بر تو خواهد رفت.
امام حسن، علیه السلام، فرمود: ان الذی یؤتی الی سم یدس الی فاقتل به؛ آنچه بر من رخ می دهد، به خاطر سمی است كه خائنانه به من داده می شود و با آن كشته خواهم شد.
ولكن لا یوم كیومك یا اباعبدالله یزدلف الیك ثلاثون الف رجل یدعون انهم من
امة جدنا محمد صلی الله علیه و آله و ینتحلون الاسلام فیجتمعون علی قتلك و سفك دمك و انتهاك حرمتك و سبی ذراریك و نساءك و انتهاب ثقلك؛ ولی ای اباعبدالله، روزی همچون روز تو نیست، سی هزار نفر كه همه مدعی اند كه از امت جد ما محمد، صلی الله علیه و آله، هستند و خود را مسلمان می شمرند، نزدیك تو شده، بر قتل تو، ریختن خونت و هتك حرمتت و اسیرنمودن فرزند، ذراری و زنان تو و غارت خیام و بار و بنه ی تو اجتماع می كنند. در این هنگام است كه خداوند، لعنت و نفرین خود را شامل حال بنی امیه می كند و آسمان، باران خون و خاكستر خواهد بارید و همه چیزها، حتی وحوش و ماهیان دریاها بر تو گریه خواهند كرد. [1]
در این روایت، كه از كلمات حضرت مجتبی، علیه السلام، است، نكاتی است و هر یك از آنها روشنگر سیمای زیبا و چهره ی مقدس امام حسین، علیه السلام، است:
1 - روز حسین، روزی بی مانند است؛ ظاهر این كلام، آن است كه روز شهادت هیچ یك از امامان، به پایه ی آن روز نمی رسد.
2 - در جمله ی «یدعون...» این نكته نهفته است كه قاتلان حسین، علیه السلام، از امت پیغمبر نیستند، آنان مدعیان دروغینند و به دروغ ادعا دارند كه از امت پیامبر اسلام بوده و مسلمانند و گرنه از گبر و بت پرست بدترند.
3 - در جمله «فیجتمعون...» مصایبی را كه امام حسین، علیه السلام، در راه خدا تحمل كرد، بیان فرموده كه عبارت از قتل و سفك دم و هتك حرمت، اسیری عزیزان، غارت خیمه و جایگاه و اموال آن حضرت است.
و چون همه ی این مصایب جانكاه در راه خداو برای پیشبرد دین پروردگار بوده، فداكاری و ایثارگری و دلدادگی امام حسین، نسبت به خدا را روشن می كند.
4 - جمله ی «فعندها یحل الله ببنی امیه العنة» عظمت مقام والای امام حسین، علیه السلام، مورد لعنت و نفرین ابدی خداوندند. و همه می دانیم كه چنین چیزی در مورد قتل هر كسی صورت نخواهد گرفت، بلكه اختصاص به یك شخصیت آسمانی مانند حسین دارد.
5 - در جمله ی «و تمطر السماء دما و رمادا» یعنی؛ آسمان برای حسین، علیه السلام، خون و خاكستر می بارد، مقامی برای امام حسین، علیه السلام، است كه به فكر كسی نمی گنجد. شگفتا این چه كسی است كه آسمان برای او و در عزای او خون می گرید؟!
ابوالعلاء معری نیز همین معنا را در شعر تكان دهنده ی خود آورده، آنجا كه می گوید:
و علی الافق من دماء الشهیدین
علی و نجله شاهدان
فهما فی اواخر اللیل فجرا
ن و فی اولیاته شفقان
ثبتا فی قمیصه لیجیی
الحشر مستعدیا الی الرحمان
؛ بر صحنه ی روزگار، از خونهای دو شهید - شهید راه حق و عدالت - یكی علی و دیگری فرزندش حسین، دو گواه محسوس، باقی مانده است. این دو گواه محسوس، در اواخر شب به صورت فجر و سرخی در كرانه ی افق، و در اوایل شب به صورت شفق نمایانند و دیده می شوند، اینها در پیراهن روزگار، ثابت هستند و محو نمی شوند تا در روز محشر، با این دو گواهی كه دارد، شكوای خویش را به پیشگاه خدای رحمان برد.
6 - جمله «و یبكی علیك كل شی...» نقطه ی اوج عظمت امام حسین، علیه السلام، را نشان می دهد، زیرا به صریح كلام امام معصوم، هر چیزی حتی وحوش صحرا و ماهیان دریا برای امام حسین، علیه السلام، گریه می كنند.
راستی عقل انسانی حیران و سرگردان عظمت امام حسین، علیه السلام، و كار اوست؛ همه ی موجودات، در شهادت او به سوگ می نشینند، نه تنها جن و انس و فرشتگان كه آن، بزودی قابل درك است، ولی ماهیان دریا برای مصیبت آن بزرگوار گریان می باشند و وحوش صحرا و جانوران بیابان برای او اشك می ریزند.
این مطالب، كاشف مقام والا، روح بلند، اوج اخلاصی و خدابینی امام حسین، علیه السلام، است و پرده از روی اسراری بر می دارد كه با مطالب دیگر برداشته نمی شد و حاكی از یك جهان جلال و عظمت حسین است كه ورای درك انسان و فهم آن در این عالم مادی است.
امام حسن، علیه السلام، فرمود: ان الذی یؤتی الی سم یدس الی فاقتل به؛ آنچه بر من رخ می دهد، به خاطر سمی است كه خائنانه به من داده می شود و با آن كشته خواهم شد.
ولكن لا یوم كیومك یا اباعبدالله یزدلف الیك ثلاثون الف رجل یدعون انهم من
امة جدنا محمد صلی الله علیه و آله و ینتحلون الاسلام فیجتمعون علی قتلك و سفك دمك و انتهاك حرمتك و سبی ذراریك و نساءك و انتهاب ثقلك؛ ولی ای اباعبدالله، روزی همچون روز تو نیست، سی هزار نفر كه همه مدعی اند كه از امت جد ما محمد، صلی الله علیه و آله، هستند و خود را مسلمان می شمرند، نزدیك تو شده، بر قتل تو، ریختن خونت و هتك حرمتت و اسیرنمودن فرزند، ذراری و زنان تو و غارت خیام و بار و بنه ی تو اجتماع می كنند. در این هنگام است كه خداوند، لعنت و نفرین خود را شامل حال بنی امیه می كند و آسمان، باران خون و خاكستر خواهد بارید و همه چیزها، حتی وحوش و ماهیان دریاها بر تو گریه خواهند كرد. [1]
در این روایت، كه از كلمات حضرت مجتبی، علیه السلام، است، نكاتی است و هر یك از آنها روشنگر سیمای زیبا و چهره ی مقدس امام حسین، علیه السلام، است:
1 - روز حسین، روزی بی مانند است؛ ظاهر این كلام، آن است كه روز شهادت هیچ یك از امامان، به پایه ی آن روز نمی رسد.
2 - در جمله ی «یدعون...» این نكته نهفته است كه قاتلان حسین، علیه السلام، از امت پیغمبر نیستند، آنان مدعیان دروغینند و به دروغ ادعا دارند كه از امت پیامبر اسلام بوده و مسلمانند و گرنه از گبر و بت پرست بدترند.
3 - در جمله «فیجتمعون...» مصایبی را كه امام حسین، علیه السلام، در راه خدا تحمل كرد، بیان فرموده كه عبارت از قتل و سفك دم و هتك حرمت، اسیری عزیزان، غارت خیمه و جایگاه و اموال آن حضرت است.
و چون همه ی این مصایب جانكاه در راه خداو برای پیشبرد دین پروردگار بوده، فداكاری و ایثارگری و دلدادگی امام حسین، نسبت به خدا را روشن می كند.
4 - جمله ی «فعندها یحل الله ببنی امیه العنة» عظمت مقام والای امام حسین، علیه السلام، مورد لعنت و نفرین ابدی خداوندند. و همه می دانیم كه چنین چیزی در مورد قتل هر كسی صورت نخواهد گرفت، بلكه اختصاص به یك شخصیت آسمانی مانند حسین دارد.
5 - در جمله ی «و تمطر السماء دما و رمادا» یعنی؛ آسمان برای حسین، علیه السلام، خون و خاكستر می بارد، مقامی برای امام حسین، علیه السلام، است كه به فكر كسی نمی گنجد. شگفتا این چه كسی است كه آسمان برای او و در عزای او خون می گرید؟!
ابوالعلاء معری نیز همین معنا را در شعر تكان دهنده ی خود آورده، آنجا كه می گوید:
و علی الافق من دماء الشهیدین
علی و نجله شاهدان
فهما فی اواخر اللیل فجرا
ن و فی اولیاته شفقان
ثبتا فی قمیصه لیجیی
الحشر مستعدیا الی الرحمان
؛ بر صحنه ی روزگار، از خونهای دو شهید - شهید راه حق و عدالت - یكی علی و دیگری فرزندش حسین، دو گواه محسوس، باقی مانده است. این دو گواه محسوس، در اواخر شب به صورت فجر و سرخی در كرانه ی افق، و در اوایل شب به صورت شفق نمایانند و دیده می شوند، اینها در پیراهن روزگار، ثابت هستند و محو نمی شوند تا در روز محشر، با این دو گواهی كه دارد، شكوای خویش را به پیشگاه خدای رحمان برد.
6 - جمله «و یبكی علیك كل شی...» نقطه ی اوج عظمت امام حسین، علیه السلام، را نشان می دهد، زیرا به صریح كلام امام معصوم، هر چیزی حتی وحوش صحرا و ماهیان دریا برای امام حسین، علیه السلام، گریه می كنند.
راستی عقل انسانی حیران و سرگردان عظمت امام حسین، علیه السلام، و كار اوست؛ همه ی موجودات، در شهادت او به سوگ می نشینند، نه تنها جن و انس و فرشتگان كه آن، بزودی قابل درك است، ولی ماهیان دریا برای مصیبت آن بزرگوار گریان می باشند و وحوش صحرا و جانوران بیابان برای او اشك می ریزند.
این مطالب، كاشف مقام والا، روح بلند، اوج اخلاصی و خدابینی امام حسین، علیه السلام، است و پرده از روی اسراری بر می دارد كه با مطالب دیگر برداشته نمی شد و حاكی از یك جهان جلال و عظمت حسین است كه ورای درك انسان و فهم آن در این عالم مادی است.
[1] ابن طاووس، محمد؛ اللهوف، ص 21.